

Willem Einthoven Kimdir? Biyografisi
Einthoven, Willem (d. 21 Mayıs 1860, Semarang, Cava, Hollanda Doğu Hint
Adaları – ö. 29 Eylül 1927, Leiden, Hollanda), HollandalI fizyoloji
bilgini. Kendi buluşu olan elektrokardiyografi aygıtıyla kalbin
elektrik etkinliğini saptamış, bu buluşuyla 1924 Nobel Fizyoloji ya da
Tip Ödülü’nü almıştır. Einthoven’in klinik inceleme aracı olarak
geliştirdiği elektrokardiyografin kalp hastalıklarının tanısında çok
önemli bir yeri vardır.
Utrecht Üniversitesi’nde tıp öğrenimi gören Einthoven, 1886’dan ölümüne
değin Leiden Üniversitesi’nde fizyoloji profesörlüğü yaptı. 1903’te
kendi adıyla anılan ilk telli galvanometreyi tasarlayarak, kalp kasının
kasılmasıyla ortaya çıkan potansiyel değişikliklerini bu aygıtla
ölçmeyi ve kâğıt üzerine kaydetmeyi başardı. Bu yönteme
elektrokardiyografi adını veren Einthoven, değişik kalp hastalıklarında
elde edilen kayıtların (elektrokardiyogram) birbirinden farklı olduğunu
gördü. 1908-13 arasında, sapmaları tam olarak belirleyip
yorumlayabilmek için, sağlıklı kalpten elde edilen kayıtları inceledi.
Elektrokardiyografide kullanılacak elektrotların vücudun hangi
noktalarına yerleştirileceğini de araştıran Einthoven’in saptadığı
kol-bacak elektrotlarının yerleri bugün de geçerlidir.
———————–
(21 Mayıs doğumlu, Java ile ilgili 1860 Semarang, Hollanda Doğu Hint
Adaları, Leiden 29 † Eylül 1927) Willem Einthoven [1] Hollandalı doktor,
nörofizyolog Nobel ödüllü oldu.
aile
Willem Einthoven altı çocuğun üçüncüsü olarak doğdu. Babası Jacob
Einthoven bir askeri doktor ve halk sağlığı memuru, annesi (Louise de
Vogel) sömürgelerin finans memurundan sorumlu bir kızdı. Babasının
ölümünden sonra (1866), anne beş çocuğuyla birlikte Hollanda’daki
Utrecht’e döndü.
1885 yılında kuzeni Frédérique Jeanne Louise de Vogel ile evlendi. Evlilik üç kız çocuğu ve bir oğul üretti.
Mezarı, Güney Hollanda eyaletindeki Oegstgeest’teki Reform Kilisesi
mezarlığında yer almaktadır. 1960’tan beri, adını Antarktika’daki
Brabant Adası’ndaki bir tepe olan Einthoven Tepesi’ne vermiştir.
Eğitim ve meslek
Einthoven, liseden 1879 yılında mezun oldu ve Utrecht Üniversitesi Tıp
Fakültesine girdi. Buradaki bağlantı mekanizmalarını öğreten anatomist
Willem Koster’in (1834-1907) biçimlendirici bir etkisi oldu. ağırlıklı
çalışma fizyolog Frans Cornelis Donders ve göz doktoru Herman Snellen
(1834-1908) daha sonraki yıllarda, onun asistanı olarak, o Einthoven
bilimsel ilgi etkilemiş, kısa bir süre için çalıştı. Doktora tezinin bir
konusu olarak, fenomenlerini kırmızı ve mavi ışığın farklı dalga
boylarından açıkladığı “renkli stereoskopi” sorununu seçti. 1885 yılında
Frans C. Donders’dan (Ph.D.) doktora derecesini aldı. 1886’dan ölümüne
kadar Leiden Üniversitesi’nde Fizyoloji Profesörü olarak görev yaptı.
1905 / 06’da üniversitenin rektörü olarak görev yaptı.
güç
Genç bir akademik öğretmen olarak o ilk solunum (1885-1894) fizyolojisi
ele ve bronşiyal astım mekanizmaları yeni, devrimci bir kavram formüle.
Einthoven konseptinin doğruluğu deneysel olarak ancak 1950’den sonra
doğrulandı.
Einthoven, 1894’te Lippmann kapiler elektrometresi ile çalışmaya
başladı. Aletin hassasiyeti ve kullanımından çok memnun olmamasına
rağmen, normal deneklerde ve kalp hastalığı olan hastalarda farklı
potansiyel eğrileri tespit edebildi (1900). Diğer bir başarı kalbin
kayıt kılcal elektro grafik ve karotis nabız ve referans metotlar 1894th
olarak tepe vurumu sesleri oldu
Ölçüm hassasiyetinin (taşıyıcı karbon sarımlarının) arttırılabileceğini
keşfetti ve 1901’de yeni telli galvanometre ile elde edilen sonuçlar ve
deneyimler hakkında rapor verdi. iki kol, II arasındaki bağlantı – –
Bağlantı sağ / sol ayak, III kol – Bu çalışma EKG standart derivasyon (I
olan ve sinyal uzak iletim klasik eseri, kadar biraz dikkat oldu ilk
elektrografik kayıt 1903 yılında yapıldı sol kol / sağ ayak bağlama )
tarif edilmiştir. Klinik EKG’ler ilk olarak 1906’da Einthoven’ın
laboratuarı ve Leiden Üniversitesi Hastanesi arasında bir kablo
bağlantısı kullanılarak türetildi. [2] Norman J. Holter daha sonra bu
fikri yakaladı ve telemetri yöntemini geliştirdi. 1908 yılına kadar
Einthoven’in Almanya, Fransa, Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik
Devletleri’ndeki yeni gelişiminin itibarı yayılmadı. Dünyanın her
yerinden bilim adamları ve doktorlar Leiden’e geldi.
1913 yılında EKG temeli olarak “Einthoven üçgeni” açıklanmasına yol açan
yorumlama kardiyak yüzey potansiyeli eğrileri, matematiksel ve teorik
esaslarını kurmuşlardır.
nefes alma ve verme, kurşun III QRS morfolojisi, EKG’de kalp
pozisyonunda etkisi sırasında sol veya sağ ventrikül genişlemesi, birçok
aritmiler, kalp hızı: Einthoven sayısız EKG değişiklikleri anlattı.
Toplamda, başta EKG olmak üzere 127 makale yayınladı. Telli
galvanometreyi [3] [4] geliştirdiği ve 1924 yılında Tıpta Nobel Ödülü’nü
aldığı elektrokardiyogramın açıklaması için. 1923 yılında 1925 yılında
seçildi [5] Leopoldina [6] bir üyesi olarak ve 1927 yılında Bilimler
Göttingen Akademisi karşılık gelen üyesi olarak Fen Amerikan Akademisi.
yazı
Quelques remarques sur le mécanisme de l’articulation du coude. 1882
Stéréoscopie dépendant d’une couleur için fark. 1886
Bronş kaslarının etkisi hakkında, yeni bir yöntem için incelenen ve
astım nervozumu hakkında. In: İnsan ve Hayvanların Tüm Fizyolojisi
Arşivi, Cilt 51 (1892), s. 367.
İnsan elektrokardiyogramının şekli hakkında. In: İnsan ve
hayvanların tüm fizyolojisi için arşiv, Cilt 60 (1895), s. 101-123.
Un nouveau galvanomètre. Arch Sci Exp Nat 2 (1901) 40; ayrıca:
Arşivler Néerlandais des Sciences titizlikle sonuçlandırılmıştır, Cilt 6
(1902), sayfa 625-633.
Le Télécardiogramme. In: Archives internationals de physiologie ve de biochimie, Cilt 4 (1906), s. 132.
——————-
Willem Einthoven (* 21. Mai 1860 in Semarang auf Java,
Niederländisch-Indien; † 29. September 1927 in Leiden)[1] war ein
niederländischer Mediziner, Neurophysiologe und Nobelpreisträger.
Familie
Willem Einthoven wurde als drittes von sechs Kindern geboren. Sein Vater
Jacob Einthoven war Militärarzt und öffentlicher Gesundheitsbeamter,
die Mutter (Louise de Vogel) war die Tochter eines für die Kolonien
zuständigen Finanzbeamten. Nach dem Tod des Vaters (1866) kehrte die
Mutter mit ihren fünf Kindern nach Utrecht in die Niederlande zurück.
1885 heiratete er seine Cousine Frédérique Jeanne Louise de Vogel. Aus der Ehe gingen drei Töchter und ein Sohn hervor.
Sein Grab liegt auf dem Friedhof der reformierten Kirche in Oegstgeest
in der Provinz Südholland. Seit 1960 ist er Namensgeber für den
Einthoven Hill, einen Hügel auf der Brabant-Insel in der Antarktis.
Ausbildung und Beruf
Einthoven schloss die Gymnasialzeit 1879 ab und immatrikulierte sich an
der Universität Utrecht im Fach Medizin. Prägenden Einfluss hatte der
Anatom Willem Koster (1834–1907), der dort die Mechanik der Gelenke
lehrte. In den späteren Studienjahren beeinflussten hauptsächlich der
Physiologe Frans Cornelis Donders und der Ophthalmologe Herman Snellen
(1834–1908), als dessen Assistent er kurze Zeit arbeitete, Einthovens
wissenschaftliche Interessen. Als Thema seiner Doktorarbeit wählte er
das Problem der „Farbenstereoskopie“, deren Phänomene er aus den
unterschiedlichen Wellenlängen des roten und blauen Lichts erklärte.
1885 wurde er bei Frans C. Donders cum laude promoviert (Ph.D.). Von
1886 bis zu seinem Tod war er Professor für Physiologie an der
Universität Leiden. 1905/06 amtierte er als Rektor der Universität.
Leistung
Als junger akademischer Lehrer beschäftigte er sich zunächst mit der
Physiologie der Atmung (1885–1894) und formulierte ein neues,
revolutionäres Konzept der Mechanismen des Asthma bronchiale. Die
Richtigkeit des Einthoven-Konzepts wurde erst nach 1950 experimentell
bestätigt.
Einthoven begann ab 1894 mit dem Lippmann-Kapillar-Elektrometer zu
arbeiten. Obwohl er mit der Empfindlichkeit und der Handhabung des
Instruments sehr unzufrieden war, gelang ihm der Nachweis
unterschiedlicher Potentialkurven bei Normalpersonen und Patienten mit
Herzerkrankungen (1900). Ein weiterer Erfolg war die Registrierung der
Herztöne mit dem Kapillar-Elektrograph sowie des Karotispulses und des
Herzspitzenstoßes als Referenzmethoden 1894.
Er entdeckte, dass die Messempfindlichkeit (Trägerkohlen-Windungen)
gesteigert werden konnte, und berichtete 1901 über die Ergebnisse und
Erfahrungen mit dem neuen Saitengalvanometer. Die erste
elektrographische Aufzeichnung erfolgte 1903. Diese Arbeit fand ebenso
wenig Beachtung wie die klassische Arbeit über Signalfernübertragung, in
der die EKG-Standardableitungen (I – Verbindung beider Arme, II –
Verbindung rechter Arm/linker Fuß, III – Verbindung linker Arm/rechter
Fuß) beschrieben wurden. Klinische EKGs wurden zuerst 1906 mittels einer
Kabelverbindung zwischen Einthovens Labor und dem Leidener
Universitätsklinikum abgeleitet.[2] Norman J. Holter griff diesen
Gedanken später wieder auf und entwickelte seine Methode der Telemetrie.
Erst ab 1908 verbreitete sich der Ruf von Einthovens Neuentwicklung in
Deutschland, Frankreich, Großbritannien und den Vereinigten Staaten.
Wissenschaftler und Mediziner aus aller Welt kamen nach Leiden.
1913 legte er die mathematisch-theoretischen Grundlagen der
Interpretation kardialer Oberflächenpotentialkurven fest, was zur
Beschreibung des „Einthoven-Dreiecks“ als Berechnungsgrundlage des EKGs
führte.
Einthoven beschrieb zahlreiche EKG-Veränderungen: Herzkammervergrößerung
links- bzw. rechts, zahlreiche Arrhythmien, Herzfrequenz bei Ein- und
Ausatmung, QRS-Morphologie in Ableitung III, Einfluss der Herzlage auf
das EKG.
Insgesamt publizierte er 127 Beiträge, vorwiegend zum EKG. Für seine
Entwicklung des Saitengalvanometers[3][4] und die Beschreibung des
Elektrokardiogramms erhielt er 1924 den Nobelpreis für Medizin. 1923
wurde er zum korrespondierenden Mitglied der Göttinger Akademie der
Wissenschaften,[5] 1925 zum Mitglied der Leopoldina[6] und 1927 in die
American Academy of Arts and Sciences gewählt.
Schriften
Quelques remarques sur le mécanisme de l’articulation du coude. 1882.
Stéréoscopie dépendant d’une différence de couleur. 1886.
Über die Wirkung der Bronchialmuskeln, nach einer neuen Methode
untersucht, und über Asthma nervosum. In: Archiv für die gesamte
Physiologie des Menschen und der Thiere, Band 51 (1892), S. 367.
Über die Form des menschlichen Electrocardiogramms. In: Archiv für
die gesamte Physiologie des Menschen und der Thiere, Band 60 (1895), S.
101–123.
Un nouveau galvanomètre. Arch Sci Exp Nat 2 (1901) 40; auch in:
Archives Néerlandais des Sciences exactes et naturelles, Band 6 (1902),
S. 625–633.
Le Télécardiogramme. In: Archives internationales de physiologie et de biochimie, Band 4 (1906), S. 132.
Die Registrierung der menschlichen Herztöne mittels des
Saitengalvanometers. In: Archiv für die gesamte Physiologie des Menschen
und der Thiere, Band 117 (1907), S. 461–472.